خنده های صورتی

مامان‌بزرگم همیشه بهم می‌گفت «الله آدامی نااهلینَن یولداش اِلَمَسین. نااهلینَن باشاراخ اولماز.» به فارسی می‌شه «خدا یار و رفیق آدم رو (کنایه که از کسی که باهاش زندگی می‌کنی) نااهل نکنه. با نااهل هیچ‌جوری نمی‌شه سازش کرد.»

رنج‌کشیده بود و از بطن دردهاش پل می‌زد به وسط قلبت و دعایی می‌کرد که باید.
«الله قادر‌دی. دوزَلَر.»
(خدا توانای مطلقه. ‌همه‌چی درست می‌شه.)
و با این جمله مرهم می‌ذاشت رو تمام زخم‌های آدم.

سال‌هاست منتظرم همه چی درست بشه مامان‌بزرگ.
فقط تو می‌فهمیدی «سال‌ها»، چند تا روز و ماه و سال می‌شه.