تو ختم دایی برام خواستگار پیدا شده.
دقیقا «خواستگار».
مادر پسره پسندیده.
لغت‌نامه‌ی دهخدا می‌گه:
پسندیدن: چیزی یا کسی را خوش‌داشتن و پذیرفتن؛ پسندکردن.
برگزیدن (میان این همه خوبان؟)
جایزدانستن
می‌زنم به در شوخی تا میمِ غم‌دیده رو بخندونم.
می‌خندونمش و میم هی می‌گه «جدی باش.»
می‌پرسم «مگه الان زمونه‌ایه که مادر برای پسرش یار و همراه انتخاب کنه؟»
میم می‌گه «اشکالش چیه؟ خب مامانش خیلی خوشش اومده.»
چه می‌دونم. شاید حق با میمه. اشکالش چیه؟
از خودم می‌پرسم اگه بابام از یه پسری خیلی خوشش بیاد حاضرم تو زندگی، باهاش همراه بشم؟
دهخدا می‌گه:
همراه: همراه بودن. قرین بودن. پیوسته بودن دو یا چند چیز به هم. گرفتار چیزی بودن چون رنج و درد.
مامانش همون خانمی بود که درشت‌ترین و مهربون‌ترین چشم‌ها رو داشت.
بزرگ‌ترین کمک‌ها رو تو مراسم رسوند و هر وقت خواستم یه کم از خستگی‌ش کم کنم، چای بریزم، ظرف بشورم یا هر کمک کوچیک دیگه‌ای بهم گفت «من فعلا هستم. تو استراحت کن.»
یکی از خوش‌قلب‌ترین و بامرام‌ترین‌هاست.
اگه پسرش هم ذره‌ای از مرام و معرفت و خوبی‌های مادرش رو به ارث برده باشه، همراه زندگی‌ش از الان صاحب بزرگ‌ترین ثروته.
میم می‌گه «حتی نمی‌خوای درباره‌ش فکر کنی؟»
می‌پرسه «نمی‌خوای به مامانت هم بگی؟»
عکس پسره رو می‌فرسته.
یه دسته موی سفید رو موهاشه.
می‌گم «موهاش چه خوبه.»
میم توضیحات پاورقی می‌ده «آره؛ یه دسته از موهاش این جوری سفید شده.»
رد پای به جا مونده از کدوم غمه؟
به من چه.
حالا من که جوابم منفی بود.
ولی واقعا چطوری می‌شه کسی رو ندیده و نشناخته و به استناد نظر و احساس مادر یا پدر برای سال‌ها زندگی انتخاب کرد؟
خارج از درکمه...
بسیار انگشتشمارند کسانی که آرزوهایشان را به هر قیمت که شده برآورده میسازند.