می‌خواهم گدا بشوم

«می‌خواهم گدا بشوم»

من می‌خواستم کهنه فروش بشوم. با شنیدن صدای رسای مرد می‌زدم بیرون. مرد چاق و شل و ولی بود. کمربند زیر شکم گنده‌ش انقدر شل بود که فکر می‌کردم هر لحظه ممکن است شلوارش بیفتد. صدا با خودش جور در نمی‌آمد. بر می‌گشتم خانه و برای صدا ادم دیگری می‌ساختم. ادم ساختگی‌ام صورت نداشت. در عوض شلوار به کمرش سفت بود. شانه‌هایش صاف‌تر بودند. صدای جادویی‌اش تا دورترها می‌رفت و توی کیسه‌اش غیر از شلوار و لباس کهنه چیزهای دیگری هم پیدا می‌شد. بعضی وقت‌ها که یک گوی می‌شد دنیا را تویش دید. بعضی وقت‌ها یک پرنده که بلد بود حرف بزند. گاهی هم یک جفت کفش سحر امیز. بعدها در مدرسه دلم می‌خواست معلم بشوم.

«رازی در کوچه‌ها»، فریبا وفی

دلم می‌خواست من هم کور بودم

دلم می‌خواست من هم کور بودم. مثل شمس که دست‌هایش را از پشت حلقه می‌کرد و سوت زنان راه می‌رفت. می‌دانستم هر وقت اراده کنم دنیا راحت در اختیارم است. برای همین چشمانم را می‌بستم و با خیال راحت کور می‌شدم. گل‌ها را بو می‌کردم و به صداهای بیرون گوش می‌کردم. انقدر تمرین کردم که توانستم بشقاب و قاشق را از اشپزخانه بیاورم. جانماز عزیز را باز کنم. جای هر چیزی را با چشم بسته پیدا کنم و هر بار دفعات کمتری چشم‌هایم را باز کنم اگر چه نتوانستم مثل شمس سوزن نخ بکنم.

 

«رازی در کوچه‌ها»، فریبا وفی

پشت و روی آدم‌ها

من و آذر دزدکی می‌افتادیم دنبال آدم‌هایی که توی کوچه راه می‌رفتند و خیره می‌شدیم به پشت‌شان. یک جور تفریح شخصی بود که بعدها هم با من ماند. بعضی‌ها پشت و رویشان هیچ به هم نمی‌آمد. گاهی پشت صادق‌تر بود و معصوم‌تر، گاهی هرزه‌تر و نامتعادل‌تر. بعضی وقت‌ها آن‌قدر بی‌صدا راه می‌رفتیم که شخص جلویی حتی به خیالش هم نمی‌رسید که دو نفر دارند تعقیبش می‌کنند. دستش را دراز می‌کرد و پشتش را می‌خاراند. عاشق لحظه‌ای بودیم که شک می‌کرد. کمتر کسی برمی‌گشت تا ببیند یکی پشت سرش هست یا نه. فقط قدم‌هایش کند و نامطمئن می‌شد. صورتش رو به جلو بود، اما حواسش پشت سر جا می‌ماند.

 

«رازی در کوچه‌ها»، فریبا وفی

وعده‌ی آن طرف در

در می‌زنند. وسط ظهر است و هوا گرم. همه دارند توی اتاق‌ چرت می‌زنند. از خواب بعدازظهر بدم می‌آید. سرشان را که روی بالش می‌گذارند، بلند می‌شوم و به حیاط می‌روم. تیله‌ها از دستم غل می‌خورند و توی حوض می‌افتند. از مسعود کش رفته‌ام. آستینم را بالا می‌زنم و دستم را برای پیدا کردنشان توی آب ولرم حوض فرو می‌کنم.

در را محکم‌تر می‌زنند، بلند و پشت سر هم. اگر عزیز بیدار بود می‌گفت سرآورده‌اند. اگر پا هم می‌اوردند به همین تندی می‌پریدم و در را باز می‌کردم. تنها داوطلب این کار من بودم. همیشه منتظر بودم؛ منتظر وعده‌ی آن طرف در، که هر چه بود با این طرف فرق داشت.

 

«رازی در کوچه‌ها»، فریبا وفی

عزیز غرغر می‌کرد. از کی زن، عزیزتر از مادر شده است؟ خودش جواب خودش را داد: از همان اول، از همان زمانی که حوا بود ولی مادر نبود. آرزویش رفتن به زیارت بود ولی عبو هیچ‌وقت پول نداشت. آرزوی عزیز، جوان مانده اما پاهایش پیر شده بود. دورتر از قبرستان شهر نمی‌توانست برود. هر بار، سنگ قبر پدربزرگ را گم می‌کرد. روی قبرها خم می‌شدیم و دنبال اسم محمد می‌گشتیم. مواظب بودم پا روی قبرها نگذارم. بیشتر اسم‌ها را نمی‌توانستم بخوانم. با خط شکسته نوشته بودند.

محمد را پیدا می‌کردیم و سر قبرش می‌نشستیم. بفهمی نفهمی می‌دانستم دفعه‌ی قبل برای مرد دیگری گریه کرده بودیم ولی نمی‌شد این را به عزیز گفت. نرسیده چادرش را می‌کشید روی صورتش و گریه می‌کرد. از زیر چادرش به قبر پدربزرگ تونل می‌زد و اخبار زنده‌ها را به او می‌رساند.

 

«رازی در کوچه‌ها»، فریبا وفی