آمد بهار جانها، ای شاخ تر به رقص آ
چقدر میمیرم برای تمام لحظههای در خانه بودنم.
برای بوی آبگوشت ظهر بیست و نه اسفند.
برای پردههایی که بوی نرمکننده میدهند
و روزی هزار بار صدای مامان را میشنوم.
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
بسیار انگشتشمارند کسانی که آرزوهایشان را به هر قیمت که شده برآورده میسازند.