خنده های صورتی

بالای سرمان پر بود از غاز و چکاوک و مرغ دریایی، یک دسته کبوتر، پرهیاهو گذشتند.

«آتش‌خوارها»، دیوید آلموند، نشر هوپا

شاید کمتر کسی بداند که از عجایب تهران ـ تهران خاکستری که به زور هوا دارد برای نفس کشیدن ـ همین باشد که مرغ دریایی دارد.
صبح‌های زودی که سوار سرویس دانشگاه می‌شدم تا بیابان‌های خربزه‌ای را پشت سر بگذارم، مرغ‌های دریایی بالای یک کانال بزرگ آب غوغا می‌کردند. انگار تهران راستی راستی چیز هیجان انگیزی داشت برایشان. هنوز هم هستند. بعضی‌هایشان که حوصله‌ی پرواز و گشت و گذار دارند سر و کله‌شان در اتوبان امام علی هم پیدا می‌شود.