خنده های صورتی

می‌دانم که هیچ‌وقت تصمیم نداشتی در نظرم دوست‌داشتنی جلوه کنی.
و می‌دانم دلایل دوست‌نداشتن‌ت بیشتر از بهانه‌های دوست‌داشتن‌ت است.
به هر حال از تو ممنونم که ناخواسته این فرصت را به من بخشیده‌ای تا دوباره «دوست‌داشتن» را تجربه کنم.
برای من چیزی الهام‌بخش‌تر و امیدوارکننده‌تر از دوست‌داشتن کسی نیست،
مخصوصا دوست‌داشتن ببر خشمگین و زخم‌خورده‌ای مثل تو که در انحنای شانه‌ و گردنم آرام می‌گیری و به بچه‌گربه‌ی بی‌پناهی تبدیل می‌شوی.
بیش از این چه باید آرزو کنم و بخواهم؟
آها!
باید آرزو کنم این خوشی مستدام باشد.
آمین.