نامه‌برقی
وقتی می‌بینم که مشکلاتت رو با شجاعت و جسارت تمام مطرح می‌کنی،
وقتی می‌بینم به همون میزان که انرژی خلاقه‌ی درونت رو صرف شکستن قفل‌های زبانی و ذهنی خودت و ما می‌کنی به همون اندازه هم برای گفتن از دردهات ازشون استفاده می‌کنی،
وقتی می‌بینم که با منتشر کردن نامه برقی‌ها جامعه‌ی کوچیکی رو وسعت می‌دی و روح حمایتگر جمعی ما رو جلا می‌دی
با خودم میگم این انسان اگر امروز در مقطع "ضعیف نگه داشته شده"ی زندگیش باشه، هرگز هرگز هرگز ضعیف نبوده.
راستش یه‌کم با ترس اینو میگم ولی من حس می‌کنم که تو ممکنه باز با همه‌ی این دردهات، سر سجاده کنار مامانت بشینی و با عشق و شیطنت از آرزوها بگی... نه برای این‌که اوضاع تغییری کرده باشه، نه برای این‌که بخشیده باشیشون، فقط چون تو می‌تونی باز این تصویر رو شجاعانه و بی‌تعارض خلق می‌کنی... (تاکید می‌کنم که می‌تونی خلق کنی، نه این‌که بخوای و شاید اصلا هیچ‌وقت دیگه نخوای!)
چیزی که من این‌مدت متوجه شدم این بود که تو ، هویج بنفش ، از کیفیت‌هایی برخورداری که نه وابسته به آدم‌ها و رفتارهاشونه که کاملا و صددرصد برخاسته از خودته.. تو ناآگاهانه و یا آگاهانه انتخاب می‌کنی که کی و کجا و در حق کی از این کیفیت‌هات استفاده کنی.. و واقعا کاش آدم‌های زندگیت به این نکته یکم آگاه بودند (کاش آگاه بشن!) و در خودخواهانه‌ترین حالت زندگی خودشون رو بهتر می‌کردن...
هر تصمیمی بگیری درسته و محقی که تا جایی که می‌خوای پیشروی کنی. این حق توئه و به‌عنوانِ یه ایرانی که هرروز ۱۰۰۱نفر ۱۰۰۱حقش رو به ۱۰۰۱روش می‌بلعند، هرگز هرگز هرگز دم از گذشتن و بخشیدن نمی‌زنم که خب بخشیدن پوک‌ترین و گندترین مفهومه وقتی که خطاکار هنوز به حریم و حقوقت تجاوز می‌کنه و طلبکار هم هست.
فقط هویج بنفشی بمون که ضعیف نگه داشته شد ولی هرگز ضعیف نبود و نموند..
بهترینِ خودت باش
با عشق و احترام فراوان
(شرمنده اگر با حرفی و کلام اضافی بیش از حد و حدودم و به غلط حرفی زدم و نظری دادم)
بسیار انگشتشمارند کسانی که آرزوهایشان را به هر قیمت که شده برآورده میسازند.