هدفون را گذاشتم. یکی از سیدیهای بابا بود. یکی از آن قطعات پیانو که هرگز تمام نمیشود. این موسیقیهای اینقدر آرام و تکراری در من حس فاصله ایجاد میکرد، انگار پس یک شیشهام.
«من و تو»، نیکولو آمانیتی، ترجمهی محیا بیات، نشرچشمه
+ نوشته شده در ساعت توسط
|
بسیار انگشتشمارند کسانی که آرزوهایشان را به هر قیمت که شده برآورده میسازند.