بعد از سال ها، دوباره بادبادک ها
پسرک با کاغذهای رنگی و یک لوله ی باریک پلاستیکی آمده بود
که برایش بادبادک بسازم. کنار میزم ایستاد و با صدای آرامی گفت :" مامانم بلد
نیست." و کاغذها و چسب و قیچی و منگه اش را نشانم داد که همه چیز را خودش
آورده است و اصلا لازم نیست که از وسایل خودم استفاده کنم و منتظر ماند که جوابش
را بدهم. حواسم به پسرک نبود. نگاهش نمی کردم. حواسم کجا بود؟ ها، زل زده بودم به
صفحه فیس بوکم، به بازی دایموند دش، بهش گفتم باید صبر کنم. مامان به ترکی گفت
:" مهمانم داریم ها مثلا!"
به پسرک که نگاه کردم، توی چشم هایش دو تا تیله داشت واقعا.
دو تا تیله ای که برق می زد. از فرط شادی بود یا نگرانی یا چه، نمی دانم. اگر این
مردمک های تیله ای را که من از آنها حرف می زنم، تا به حال ندیده اید، کافی ست توی
چشم های یک پسر نگاه کنید، یک پسر هر چند ساله، آن وقت تیله های مشکی را می بینید
که چه طور برق می زنند، مثل همین پسرک کلاس اولی، مثل چشم های سنجابه که یک جایی
توی پستوهای ذهن من هک شده، که مدام نگاهم می کند انگار، که نقطه های نورش تکان می
خورند ، می لرزند مدام...
من و بادبادک ساختن؟ سال هاست که بادباک نساخته بودم. سال
ها بود که حتی دیگر کلمه ی بادبادک را توی دهانم نچرخانده بودم. داستان "
بادبادک باز" خالد حسینی و گزارش های بادبادکی دوچرخه و شاید یکی دو تصویرگری
که بادبادک داشته باشند من را یاد چیزی به نام " بادبادک" می انداختند.
چندباری هم که توی ساحل حرف کایت هوا کردن را انداخته بودم، بابا گفته که با این
هیکل گنده ام قرار است بدوم و کایت هوا کنم؟ گفته بود کایت خریدن کار مسخره ای ست
و قرار نیست ساعت ها توی ساحل بایستیم که کایت هوا کنیم و من دوربین به دست، با
حسرتی که خودم هم از آن بی خبر بودم از بادبادک های رنگی شاد بر فراز ساحل عکس می
انداختم.
پسرک حرف می زد. از بادبادکش می گفت. برایش گوشواره هم
بگذارم. نکند دخترانه اش کنم. خانم معلم شان گفته است برای هر کسی خوشگل تر باشد
به همه نشانش می دهد. کاغذهای رنگی اش کافی اند؟ مامانش می گوید همین چند تکه کاغذ
و مقوا و چسب بیست هزار تومان شده است. بیست را آنقدر محکم می گوید که تف هایش از
جای خالی دندان های افتاده اش می پاشد توی صورتم.
جوابش را نمی دهم. حوصله اش را ندارم. اما مجبورم برایش
بادبادک درست کنم. از مامان می پرسم بادبادک را چه طور درست می کنند؟ یادم رفته
بادبادک های بچگی مان را چه طور می ساختیم. اصلا اخرین باری که بادبادک بازی کردم
کی بود؟ یازده ساله بودم به گمانم. ظهر تابستان بود. با کیسه زباله و دو تکه حصیر
و نخ ِ قلاب بافی ِ مامان بادبادک ساخته بودیم، من نه، برادرم. بعد هم ساعت ها روی
پشت بام خانه ی جدیدمان بادبادک بازی کرده بودیم. آن وقت ها خوشبخت بودیم که خانه
جدید خریده ایم، که آخرین طبقه یک آپارتمان زندگی می کنیم، که پشت بام با تمام
بلندی اش برای ماست و ما هر چقدر که دلمان بخواهد می توانیم بادبادک هوا کنیم.
آن روز بادبادک مان آنقدر بالا رفت که یک نقطه ی سیاه کوچک
شد. آنقدر بالا رفته بود که به سختی دیده می شد. تمام نخ قرقره را را داده بودیم
که آن همه بالا برود. بعد هم با هم تصمیم گرفتیم که بادبادک را رها کنیم که همانجا
توی آسمان بماند.
پسرک کلاس اولی هنوز هم حرف می زند. کتاب فارسی اش را آورده
که شکل بادبادک را نشانم بدهد که چه طور می شود یک بادبادک درست کرد. کتاب فارسی
اش را دوست ندارم. شبیه کتاب های خودمان نیست. خاطره یا شوق یا حسرتی را در دلم
زنده نمی کند. همه چیز تصنعی شده. دنیا عوض شده. کتاب ها عوض شده اند. بچه های
کلاس اولی هم. پسرک هی حرف می زند و من نشسته ام که برایش بادبادک درست کنم. کتابش
را می گیرد دستش که سرپایی مشق بنویسد. چقدر بی مزه و مسخره! مشق هایشان را توی
کتاب هایشان می نویسند. هیچ کس هم شوق و ذوق این را ندارد که گوشه کنار دفتر مشق
هایش نقاشی بکشد یا برچسب بچسباند یا مهر بارانش کند. بهش می گویم ادا در نیاورد.
درست و خوش خط بنویسد. می گوید سر کلاس آنقدر حرف می زند که معلم شان هر روز می
بردش پای تخته. می گوید خب چه کار کند وقتی دلش برای دوستش تنگ می شود و او میز
اول می نشیند و دوستش میز آخر . دلش می خواهد با او حرف بزند. می گویم :" آدم
که نباید از میز اول با میز آخر حرف بزند." همان طور که سرپایی مشق هایش را
می نویسد "نچ" بلندی می گوید که :" نه اینطوری نمی شود. می خواستم
ببینم می شود سرپایی هم مشق نوشت یا نه."
کم کم یخ ام آب می شود. کم کم آن آدم عبوسی که به زور جواب ذوق
و شوق و سوال های یک پسرک کلاس اولی را به زور می دهد تبدیل می شود به آدم ِ خوش
ذوقی که دلش می خواهد برای هر مرحله ی کار از خودش نظر بپرسد که دلش می خواهد
بادبادک نارنجی اش توپ توپی باشد یا چشم و ابرو داشته باشد؟ گوشواره هایش چقدر
باشند؟ این طور باشد یا آن طور.
بعد از مسابقه سوپ خوری و تلفن حرف زدن و ایمیل چک کردن و
میوه خوردن، بالاخره خیال پسرک راحت می شود. آن تیله های سیاهی که از آن ها حرف
زدم، بیشتر برق می زنند. توی اتاق چند متری می دوم و بادبادک نارنجی با گوشواره
های رنگی اش هوا می رود. پسرک با ذوق و شوق نگاهم می کند که بدون پدرش نمی تواند
بادبادکش را هوا کند.
چند روز بعدش، خسته که از دانشگاه بر می گردم، یک موجود
گامبوی چند سانتی که دندان هایش افتاده، می پرد و دور کمرم را سفت می گیرد و شبیه
کوالا پاهایش را حلقه می کند دور ساق پاهایم و آویزانم می شود که بادبادک اش قشنگ
ترین بادبادک کلاس شده بوده. بادبادک اش را هم با خودش آورده. برای تعمیر البته.
گوشواره هایش به گوشه میز و به دست و پای بچه ها گیر کرده و پاره شده. توی پوست
خودش نمی گنجد. لابد در نظرش یک قهرمان هستم، قهرمانی که می تواند قشنگ ترین
بادبادک های کلاس شان را بسازد و با این که مهر شروع نشده، هر روز مجبور است گوشه
تخته کنار سطل آشغال بایستد و منتظر صدای زنگ باشد، می تواند به همه ی بچه های
کلاس شان پز بدهد که قشنگ ترین بادباک را ساخته و با خودش برده. شاید به خاطر همین
هاست که یک بوس تفی ِ محکم می گذارد روی صورت خسته ام.
بسیار انگشتشمارند کسانی که آرزوهایشان را به هر قیمت که شده برآورده میسازند.